Review: Plunge #1
Uitgeverij: DC / Vertigo
Op zijn best
Op zijn slechtst
Stuart Immonen en Joe Hill brengen onder Hill House Comics een nieuwe horror-reeks uit: Plunge. Na een vloedgolf zendt een schip dat veertig jaar geleden vermist raakte, plots weer een noodsignaal uit. Een reddingsteam en enkele onderzoekers trekken erop uit om het wrak op te halen. In deze review bespreken we het eerste nummer van deze mysterieuze reeks.
Met Hill House Comics kreeg Joe Hill bij DC een eigen imprint waar horrorverhalen centraal staan. Zijn eerste reeks Basket Full of Heads kreeg gemengde reviews en titels als The Dollhouse Family (van Mike Carey en Peter Gross) en Daphne Byrne (door Laura Marks en Kelley Jones) gingen redelijk onopgemerkt voorbij.
Samen met Stuart Immonen (Amazing Spider-man en Empress) brengt Joe Hill (Locke & Key) nu zijn tweede reeks onder deze imprint op de markt: Plunge. Aan het begin van deze comic zien we de nawerking van een vloedgolf: reuze-inktvissen spoelen aan op het eiland Attu, zeewormen in de aquaria van marinebiologe Moriah en haar collega Bill beginnen elkaar aan te vallen en op te eten en Derleth, een zeeschip dat veertig jaar geleden vermist raakte, zendt plots weer een noodsignaal uit.
David Lacome recruteert in opdracht van de Rococo Company het schip van kapitein Carpenter en zijn bemanning om het wrak in de Beringstraat te gaan takelen. Moriah en Bill sluiten aan bij de crew omdat naast de 32 bemanningsleden op de Derleth ook een massa onderzoeksresultaten en de laatste exemplaren van diersoorten aan boord waren. De teamleden leren elkaar kennen en vertrekken op een onheilspellende tocht.
Joe Hill geeft ons heel wat informatie in dit nummer en schetst de context van het verhaal en de personages gedetailleerd. De premisse is zeker niet nieuw, maar het verhaal is boeiend opgebouwd en de personages worden met veel flair en humor geportretteerd. Hill slaagt er heel goed in om je als lezer op 24 pagina’s dicht bij de verschillende bemanningsleden te brengen en zorgt – mede door de geslaagde cliffhanger – dat je benieuwd bent naar de volgende delen van deze minireeks.
Het tekenwerk van Stuart Immonen is sterk en ondersteunt het verhaal. De personages zijn natuurlijk, de decors zorgvuldig uitgewerkt en de pagina-indeling is afwisselend. Immonen kiest voor statische panels, kleine tableaux waarin de personages op de voorgrond staan. Net zoals in de verhaalopbouw is er weinig actie. Alle scènes lijken heel natuurlijk en herkenbaar, maar de sombere kleuren en zware schaduwen die inkleurders John Kalisz en Dave Stewart gebruiken, geven het geheel een onheilspellend karakter. Dit sluit uiteraard perfect aan bij de set-up van dit eerste nummer.
Op basis van dit eerste nummer raden we Plunge zeker aan, maar misschien komt het verhaal als trade nog beter tot zijn recht. Voor een aantal lezers zal de opbouw in dit nummer immers iets te lang duren en zal de cliffhanger aanvoelen als een geforceerde brug naar de eigenlijke crisis. Halfweg de comic hadden we ook heel even het gevoel eerder het storyboard voor een tv-reeks te lezen. Maar lees dit vooral positief: een storyboard met potentieel voor een goede horror-reeks, helemaal in de lijn van de John Carpenter-filmklassiekers.
Plunge #1 is een sterke, onheilspellende start van een mysterieus horrorverhaal. De samenwerking tussen Hill, Immonen en Stewart levert een inhoudelijk en visueel sterk eerste nummer op waarin vooral de scherpe dialogen en creatief uitgewerkte personages opvallen. Dat de premisse zelf bekend is, zien we hier zeker niet als een minpunt. Integendeel, we zijn heel benieuwd hoe dit verhaal in de volgende delen verder wordt uitgewerkt.
