Review: Providence #1


Uitgeverij: Avatar Press
Op zijn best
Op zijn slechtst
Providence belooft Alan Moore’s ultieme Lovecraftiaanse verhaal te worden…
Providence is het zoveelste hoofdstuk in de liefdesaffaire tussen Alan Moore en de Amerikaanse schrijver H.P. Lovecraft. Moore was eerder voor Avatar Press al consultant voor de one-shot The Courtyard en schreef zelf het daaropvolgende Neonomicon. In beide comics wordt gespeeld met het werk van H.P. Lovecraft en wordt dit in de verhalen verweven. Het leverde in beide gevallen in ieder geval interessant leesvoer op. Of de comics geslaagd waren is een andere discussie. Daar zijn de meningen nogal over verdeeld. Enige voorkennis van deze comics is voor deze Providence echter niet nodig. Al maakt dit het beginnen aan deze comic wel wat gemakkelijker…
De pagina opent met een symbolische scène. Een brief wordt doormidden gescheurd. De tweede zin van de brief beschrijft hoe de schrijver/schrijfster aan de ontvanger vertelt hoe de wijze waarop een bepaald boek werd voorgelezen ervoor zorgde dat de woorden haar meenamen naar een andere realiteit. Deze handeling wrijft de lezer meteen in het gezicht dat deze wordt meegenomen naar een andere wereld. Vanaf dat punt is het opletten geblazen…
Providence speelt aan het begin van de twintigste eeuw, uiteraard het tijdvak van H.P. Lovecraft. De hoofdpersoon is de journalist Robert Black die erop uit gaat om een verhaal te checken en hier eventueel een reportage over te schrijven. Zijn eerste stap is het interviewen van een zonderling in een bijzonder koud appartement.
Wat deze comic interessant maakt is dat het op visueel gebied veel van de lezer vraagt. Je krijgt namelijk vier aparte perspectieven voor de kiezen. Het hoofdverhaal speelt zich voor de lezer af als een soort theater. Er is ook een tweede perspectief. Hierbij krijg je het verleden van enkele personen te zien. Het derde perspectief is dat van Aldo Sax. Dit personage is bekend uit de vorige Lovecraft-comics van Moore. Sax lijkt buiten de realiteit van de comic te staan. En als laatste is daar het persoonlijke dagboek van Black.
Het levert een fascinerende leeservaring op. Je vergeet dat je het eerste deel van een twaalfdelige horrorserie aan het lezen bent. Je maakt deel uit van iemands leven. En laten we deze recensie afsluiten met een beleefd applausje voor Jacen Burrows (Neonomicon, Scars) die dit alles op uitstekende wijze tekent. Aanrader!!!
Providence #1 bij Archonia.com
Providence belooft Alan Moore’s ultieme Lovecraftiaanse verhaal te worden…
Is dat géén goed ding? Lovecraft ftw
:) Ah, ik zie dat de opmaak hier niet helemaal goed uitkomt. Er is niks ingevuld bij slecht. Wat jij leest is de quote voor facebook.