Review: Green Lantern #20
Uitgeverij: DC Comics
Op zijn best
Op zijn slechtst
Met DC’s Green Lantern #20 komt na 10 jaar de legendarische run van schrijver Geoff Johns tot een spetterend einde… Wij zeggen samen met Hal Jordan, Sinestro en de rest van de verschillende Corps vaarwel…
In 2004 bracht schrijver Geoff Johns (Teen Titans, Justice League) Hal Jordan – de eerste aardbewoner die in het intergalactische Green Lantern politiecorps werd toegelaten – terug als de meest prominente ringdrager van ze allemaal in Green Lantern: Rebirth. Dit was de start van een bijna tien jaar lang durende run, waarin niet alleen Hal, maar het hele Green Lantern Corps en hun anderskleurige collega’s, tot de grootste en meest prominente reeksen in het DC-universum kwamen te behoren. De Green Lantern-lijn palmde een enorm grote uithoek van het DC-universum in en de mythologie rond deze ringdragers werd ferm uitgediept. Er waren werkelijke topverhalen (Rebirth, The Sinestro Corps War, Blackest Night), soms ging het ook wat minder (War of the Green Lanterns, Rise of the Third Army), maar als we deze run in zijn geheel beschouwen, hebben we hier uiteindelijk één van de beste sci-fi/superheldensaga’s in eender welk medium achter ons liggen. Punt.
Deze extra dikke Green Lantern #20 is de zwanenzang van Geoff Johns en, naast vaste tekenaar Doug Mahnke (die het hoofdverhaal tekent) komen klinkende namen uit het verleden als Ethan Van Sciver (GL: Rebirth) en Ivan Reis (Blackest Night) nog een keer meehelpen in de laatste, aparte sequenties. De comic biedt het einde van de huidige Wrath of the First Lantern-crossover, dewelke aanvankelijk tot één van de mindere saga’s behoorde, maar met dit laatste deel enigszins nog een degelijke conclusie kent. Het hele gebeuren is een Who’s Who van de afgelopen tien jaar aan GL-verhalen. Ja, het gaat zeer snel vooruit en kan nogal overdonderend en chaotisch aanvoelen. Maar, zoals het hoort, draait het hier, zoals in ieder GL-verhaal, rond emotie (steeds handig weergegeven door een andere kleur van het spectrum) en blijven Hal Jordan en Sinestro de kern van dit alles.
Vele personages krijgen hun moment in de eindstrijd tegen Volthoom, de allereerste Lantern (en de Guardians, en Parallax, en Nekron…) maar wanneer we hier voornamelijk de twee hoofdrolspelers volgen, wordt het pas echt duidelijk hoe goed Geoff Johns deze personages kent. Er zijn enkele oerdegelijke karakterisaties te vinden tussen al het chaotische geweld, waar een tiental verschillende soorten ringdragers, nog wat splintergroepen, kosmische entiteiten en planeten aan meedoen. Kan je hier als nieuwe lezer volgen? Neen, natuurlijk niet, ondanks de recap in het begin. Maar dit deel is dan ook enkel voor diegenen die de run van in het begin, of toch vanaf het meest recente instappunt (de New 52-relaunch uit 2011) gelezen hebben. Was dit het geval (en er zou geen reden moeten zijn waarom dat niet zo is), dan wordt je hier enorm beloond.
Green Lantern #20 wordt omkaderd door een sequentie in de verre toekomst, waar een nieuwe rekruut tot het Green Lantern Corps het verhaal van Hal Jordan wil horen. Een vrij typische, maar toch zeer juiste keuze, want zo krijgen we als lezer ook te zien waar de levensverhalen van onze favoriete personages uiteindelijk zullen eindigen (maar niet getreurd, het eeuwige heden in het superheldengenre zorgt ervoor dat deze verhalen voor eeuwig kunnen blijven duren, iets wat Johns hier evengoed duidelijk maakt).
Ten slotte wordt de issue afgesloten met een hoop lofredes voor Geoff Johns (waaronder bovenstaande quote van Green Lantern Corps-tekenaar Dave Gibbons). Een hoop medewerkers als Ethan Van Sciver en Carlos Pacheco, collega-schrijvers zoals Grant Morrison en Neil Gaiman, en mensen uit de tv-, videogame- en filmindustrieën (Andrew Kreisberg van Arrow, Ed Boon van Injustice: Gods Among Us, David S. Goyer van Man of Steel, etc.) komen allemaal even hun zegje doen over de run. Daarna is het de beurt aan een laatste woord van Johns zelf en krijgen we nog een zeer handig overzicht van alle relevante bundelingen om deze saga te kunnen volgen.
Het Wrath of the First Lantern-verhaal kon niet op tegen de hoogdagen van The Sinestro Corps War en Blackest Night, maar, puur als afsluiter van tien jaar GL-geschiedenis, is deze Green Lantern #20 met onderscheiding geslaagd. Het doet wat elke goeie finale moet doen: je meteen laten teruggrijpen naar Green Lantern: Rebirth om alles terug van in het begin te herlezen.
Geoff Johns schrijft nu de Justice League-titels en krijgt op Justice League of America binnenkort opnieuw de hulp van tekenaar Doug Mahnke. De Green Lantern-reeksen worden doorgegeven aan een hoop nieuwe creatieve teams, waardoor het lijkt alsof de ringslingers nu pas echt tot het New 52/DCnU-universum toetreden en een nieuw beginpunt kennen. Het mag, hoe dan ook, nu al wel duidelijk wezen dat het aartsmoeilijk zal worden om de afgelopen tien jaar nog te overtreffen…
Green Lantern #20 bij Archonia.com
Een passend einde aan Geoff Johns’s 10 jarige run. Green Lantern Rebirth zorgde ervoor dat ik het personage leerde kennen en nu een hevige fan ben. Zeg maar fanatieke fan. Ik heb schrik maar vooral medelijden met de schrijver die #21 moet schrijven.