Nostalgie als Drug
In Brainfreeze Spreekt! laten we onze schrijvers aan het woord om hun frustraties, gefundeerde meningen, geek-outs en veel meer in epische online rants te steken. Deze reeks columns vormt de uitlaatklep van de Brainfreeze-crew over onderwerpen die ons, maar vooral ook jullie, onze lezers, aangaan. Vandaag heeft de baard van Alan Moore het over nostalgie...
Een tijdje terug werkte ik aan de review van The Art of He-Man and the Masters of the Universe. Het schrijven hiervan was een zware bevalling. Het is een simpel artbook. Wat kan daar zo moeilijk aan zijn? Je bent niet bezig om chocolade te maken van de nieuwe Alan Moore of op zoek te gaan naar de referenties in de nieuwste van Grant Morrison. Het antwoord was simpel. Een ander verhaal deed zijn uiterste best om zich naar voren te dringen in mijn brein.
Ik kocht het boek omdat zich in mijn hoofd herinneringen hadden gevormd van de posters van Earl Norem van wie er enkelen in het midden van de tachtiger jaren mijn jongenskamertje sierde. Een tweede herinnering was die van een schoolkamp waarin een klasgenoot een stapel He-Man minicomics had meegenomen. In mijn herinnering waren dat fantastische strips. En natuurlijk speelde ik als klein jongetje met de He-Man action figures die me waren gegund.
Het boek bevredigde me in zoverre dat het inderdaad het nodige artwork liet zien dat anders aan me voorbij was gegaan. Het deed me plezier om eer te kunnen bewijzen aan dat geweldige werk dat tekenaars en schilders besteed hebben aan He-Man and the Masters of the Universe. Maar wat me teleurstelde was het geurige kopje realiteit dat de schrijvers van dit boek me opdiende. Er was geen greintje creativiteit gestopt in het bedenken van het universum van He-Man. Het was een ordinair marketingplan van Mattel waar leven in werd geblazen door de tekenfilmstudio van Filmation en de comicbookmakers die later de minicomics en de gelijknamige comics zouden maken voor Marvel en DC Comics (die overigens niet zo heel goed waren) en de tekenfilms die ik lang geleden al was ontgroeid.
Het enige dat echt was, zijn de herinneringen.
Wat zegt het over mij dat ik een dergelijk boek in huis haal? Het is de tweede keer in 15 jaar dat ik mezelf ten prooi laat vallen aan de nostalgie. Ook nu zijn het de tekenfilms uit mijn kinderjaren die ik weer op zoek en eigenlijk valt het wederom enorm tegen.
Ik heb een vrij goed geheugen en vond mijn jeugd niet bijzonder. Waarschijnlijk ben ik hier niet alleen in. De meeste kinderjaren zijn niet zo bijzonder. Tegenover elke zomerdag waarop alles samenviel en je leuke dingen deed met je beste vrienden, kun je twee dagen zetten waarop het helemaal niet zo leuk was. Gewoon omdat je jezelf verveelde, op verjaardag moest naar je tante die je dan overlaadde met vieze plakzoenen of kleding moest kopen. Winkelen met je ouders.. Die nooit eens een keuze konden maken… Argh! (en dan laat ik alle scenario’s van mensen die in hun kinderenjaren wegzonken in een echte poel van narigheid nog buiten beschouwing).
Maar het geheugen is voor veel mensen een raar ding. Alle leuke dagen worden samen geregen tot één lange plezierige ketting en zo ontstaat het beeld dat je jeugd een langgerekte periode vol vreugde en jolijt was. Wie bereid is om kritisch te kijken ontdekt dat het vroeger zelden beter was.
Wat drijft een mens ertoe om dit soort dingen uit zijn vroege jeugd op te zoeken? Ik kan alleen voor mezelf spreken en stellen dat nostalgie een soort drug is. Je bent verslaafd aan de herinnering. Herinneringen aan momenten dat het leven simpel leek. De herinnering aan de eerste fantasiewerelden waar je in weg kon zinken. Je bent op zoek naar de bijzondere high van de allereerste keer. Maar je wordt nooit meer datzelfde jongetje van 6 jaar oud. Het was immers maar één keer 1985.
En is dat niet de tragiek? Jarenlang op zoek zijn naar iets wat je nooit meer kunt vinden omdat je het eigenlijk zoekt op de verkeerde plek? Je zet je hoed af voor iets dat geen respect verdient.
De voorbije week heb ik afscheid genomen van mijn handvol He-Man action figures. Ik heb ze op een plank in de slaapkamer van mijn kleine neefje neergelegd. Daar zitten ze nu te wachten op het moment dat hij oud genoeg is om ze te ontdekken. Misschien maakt hij er zijn eigen herinneringen mee?
Het afscheid viel me niet zo zwaar als gedacht. Ik zal niet ontkennen dat ik met een licht melancholische blik naar ze heb gekeken. Maar toen ik ze eenmaal een plekje in de kast had gegeven, voelde ik me vrij…
Comments
Killian
‘t Is net door nostalgie dat ik terug de comics ben ingedoken. Reeksen van WildC.A.T.S enz terug oprakelene en merken dat de herinnering eraan beter was dan de herontdekking. DVD’s van Saint Saya die tergend traag zijn, etc….
Ik denk gewoon dat je merkt dat je smaken over de jaren rijker zijn geworden.
Vroeger kon je met een paar frank stukken met je Opa naar de krantenwinkel om daar heel lang na te denken over welke kauwgom met tattoo je zou kiezen. Snel uit de winkel lopen om het papiertje eraf te rukken. Thuiskomen om met je washandje de tattoo aan te brengen. Merken dat je tattoo wat uitgelopen maar toch met blote armen stoer rondlopen.
Of op een bankje een heel pak snoepveters binnenjassen. Etc … Als kind was je ook sneller tevreden he.
Ga ik die dingen nu even leuk vinden? Nee. Maar af en toe eens dagdromen naar die tijden kan deugd doen.
Het zijn wat het zijn: pracht herinneringen die je beter zo kan houden. Da’s wel het jammere aan een herinnering, dat die over de jaren heen vervaagt, gefilterd en beter lijkt dan hij was, maar ja ‘t is niet anders.
Momenteel merk ik gewoon dat m’n jeugd interesses toch niet zo interessant waren als gedacht. Hetgeen ik las en zag was niet zo goed als ik dacht.
Ik stel me zelfs soms de vraag waarom ik het nog comics verzamel? IS het een niet loslaten van je jeugd? Of doe ik het gewoon nog steeds omdat ik het leuk vind?
Je kan niet altijd blijven stilstaan in’t verleden he. Vooruit met de geit en neus richting toekomst! Tijd om zaken los te laten …
Baard, top artikel!
” Thuiskomen om met je washandje de tattoo aan te brengen.”
Werkte dat? Ik deed het altijd met spuug. MAar ik vond dat zo smerig dat ik ze op een bepaald moment in een pot heb gestopt.
Washandje licht vochtig maken en dan bovenop de tattoo op je arm houden. Alleen voorzichtig zijn dat je washandje niet te nat was :) Werkte meestal heel goed :D
Nostalgie…
Een algemene zwakte van de gemiddelde retro-gamer of verzamelaar, vrees ik…
Ongetwijfeld! Al wil ik persoonlijk voor de retro-gamer best een uitzondering maken. Volgens mij hebben veel fans de beste collecties en doen ze ook aan het bewaren van een stukje geschiedenis.
Oh la la, Baard dacht je nu echt dat je “vrij” gaat zijn? Dat geloof je toch zelf niet, hé! Wacht maar binnen enkele jaren komt dat nostalgie gevoel weer heel sterk opzetten en naar boven en ga je terug op zoek naar de verpakte speeltjes op zolder! Het zal nog erger worden als je een bepaalde leeftijd hebt boven de 70 jaar want dan wordt ALLES nostalgisch en verlang je er heel sterk er naar om dit verleden terug te kunnen krijgen! Waarom? Omdat je je eigen eindigheid voelt naderen en je een verlangen krijgt naar een periode waarin je dacht dat je onsterfelijk was! Succes!
De tijd zal het leren. Maar even nieuwsgierig.. Tik jij al de zeventig aan?
Goh, neen, gelukkig is dat nog heel veel jaren verwijderd maar mijn grootvader en oudtantes hadden allemaal deze reactie dus ik veronderstel dat dit algemeen gedrag zal zijn op die leeftijd! ROFL! Der staat ons nog wat te wachten dus!