Wrestle It/Tussen Vroeger En Nu #17: Het Fantastische Eurostars Wrestling Verslag

Zaterdagavond 2 maart 2013 is een belangrijk moment. Na de interviews met Bernard Vandamme en de artikels rond de show, is het eindelijk zover. Ik zak af naar het Tempelhof in Brugge. Ik ben klaar voor de Four Continents Cup en de Eurostars…

Bernard Vandamme geeft me de kans mij voor tijd in de zaal toe te laten, waardoor ik de kans krijg de sfeer op te snuiven. Het is altijd razend fascinerend om een goed draaiende organisatie aan het werk te zien. Als een bezige bij holt de Brugse worstelaar rond om te zien of de show, wat zijn avond moet worden, goed verloopt.

De VIPs en sterren zijn naar Brugge afgezakt, en tussen het publiek zit (weliswaar zonder frigo) Torhouts worstelfenomeen Cobra. Ik vermoed dat ze bij Eurostars deze grote opkomst niet hebben voorzien, want als de zaal vol begint te lopen en men de rij wachtenden voor de deuren van het Tempelhof ziet staan, weten ze dat het evenement succesvol is maar dat de huidige zaalschikking daar niet voor gemaakt is. Uiteraard zijn een pak van de beste plaatsen voor de plaatselijke sportfunctionarissen voorzien, altijd leuk voor de betalende klant als hij die twee rijen gereserveerd ziet. Maar een dikke pluim voor de hoffelijkheid van de worstelorganisatie, want ze zorgen ervoor dat iedereen een plaatsje krijgt en wachten met de show tot iedereen daar klaar voor is.

Kort daarna kan de show pas echt beginnen. Ik geef toe, scepticisme speelt bij mij een rol, want een worstelshow kan soms lelijk tegenvallen.

Maar na de eerste wedstrijd tussen Ultimo Chingon en de Portugees Fernando De Soussa, wordt me duidelijk dat Eurostars kwaliteit gaat leveren. Bovenal zit het publiek niet op de handen en ontstaat een aangename ambiance. Men vergeet soms weleens dat het publiek zo’n belangrijke rol kan spelen. Natuurlijk merk je heel wat verschillen met de Amerikaanse, Japanse of Mexicaanse stijl, want Eurostars kent nog het oude systeem van gele kaarten tijdens de wedstrijd. Ik ga eerlijk toegeven, na de eerste wedstrijd wordt me duidelijk dat het een entertainend deel van de wedstrijd uitmaakt. Ook het overhandigen van medailles na de wedstrijd is voor mij nieuw.

De stijl van Mark Kodiak viel best te pruimen.

Dan is het tijd voor de “Battle Of The Dutchmen“, oftewel de rijzende ster Kenzo Richards tegen (beer van een vent) Mark Kodiak. Eerstgenoemde heeft zijn persoonlijke spionkop in het publiek, en we weten allemaal dat Nederlanders zich graag laten horen. Als grote fan van wat ze old school wrestling noemen, bevalt de stijl van Kodiak me wel, dit in tegenstelling tot de gehypete Kenzo Richards. Ofwel is het zijn avond niet, ofwel (zacht uitgedrukt) raakt hij me niet. Van deze wedstrijd had ik meer verwacht. De doffe dubbele count-out helpt ook niet.

Wanneer de “Carmina Burana” van Orff door de speakers galmt, en de zaal in quasi duisternis wordt gehuld, verschijnt de worstelaar die ik die avond echt wil zien. Cybernic Machine is een fenomeen, een echt monster, en overduidelijk één van de grootste sterren van de Europese wrestling scene. Hoewel men verwacht dat hij wordt uitgejoeld, blijkt hij juist de op één na populairste krijger van het evenement en doet deze columnist mij bij momenten aan 90s superster Big Van Vader denken. Een groter compliment kan ik niet geven, Cybernic Machine is fenomenaal. Hij trakteert zijn tegenstander, de Franse kampioen Jimmy Gavroche (hoor ik daar de kreet “Jimmy B” vanuit de zaal), op een pak slaag en verslaat hem met relatief gemak, een prestatie dat door het aanwezige publiek duidelijk wordt gesmaakt.

De enigmatische Cybernic Machine

Nadat Hakem Waakur, omringd door twee oosterse schonen, zijn intrede maakt, daarna obligatoir het publiek uitjouwt, en de announcer de thuiswedstrijd aankondigt, gaat het dak van het Tempelhof er pas echt af. Het is overduidelijk, Bernard Vandamme, voor de gelegenheid in de nationale driekleur gehuld,  is de worstelaar waar het publiek voor gekomen is en als geen ander weet hij wat hij zijn talrijke fans moet geven. Na een stevige wedstrijd, waar Waakur toont dat hij heel wat in zijn  mars heeft, wint de Bruggeling dan ook niet onverwacht. Vanavond is Bernard Vandamme’s avond, en onder luid gejuich van zijn dankbaar publiek, besef je dat professioneel worstelen door emoties wordt gedreven.

Sexy Sindy gaat van de grond.

Na een intermezzo van twintig minuten, gaat de show verder; maar je voelt wel aan dat het publiek reeds het beste van zichzelf heeft gegeven. Logisch ook, hun favoriet hebben ze al aan het werk gezien. Niettemin, de dameswedstrijd tussen Sexy Sindy en Angel Bombita is zeer vermakelijk. Twee dames elkaar rake koeken zien uitdelen tovert een glimlach op mijn gezicht.

Het is moeilijk om een favoriet te kiezen in het main event. Van de voor mij onbekende Zuid-Amerikaan Hugo Perez, Japanner Makoto of Spanjaard El Magico krijg ik het warm noch koud. Bovendien spelen de prestaties van Cybernic Machine en Bernard Vandamme nog door het hoofd. Ik begrijp dat de Four Continents Cup een zeer prestigieuze wedstrijd is, maar volgens mijn bescheiden mening mocht ze wat vroeger in de avond gebracht worden. Dus vestig ik mijn aandacht maar op de Canadees Starbuck. Getraind door superster Lance Storm in zijn Storm Academy, ziet Starbuck er als een echte ster in wording uit. Hugo Perez laat een stevige indruk na en beweegt eleganter dan je van die beer verwacht. Mijn favoriet haalt het tot de laatste twee maar wordt dan dik tegen mijn zin door de Japanner gepind. Bah!

Starbuck geeft Hugo Perez de piledriver

De kers op de taart komt op het einde van de avond als de “Voice of Belgian Wrestling” Wendy Allossery me aan Cybernic Machine voorstelt. Gelukkig als een klein kind mag ik met hem op de foto. Soms heeft een mens niet meer nodig (en Wendy, het wordt tijd dat ik de Flemish Wrestling Force eens kom bekijken).

Nu, ik heb me met deze show rot geamuseerd. Met grote eerlijkheid kan ik zeggen dat ik hier meer van genoten heb, dan van sommige WWE-shows die ik in Vorst Nationaal mocht aanschouwen en waar de supersterren op automatische piloot worstelden. De Eurostars brachten een entertainende show waar iedereen met een goed gevoel naar huis kon gaan. Als jullie lezers de kans krijgen om ze eens aan het werk te zien, laat het dan niet aan je voorbij gaan…

Comments

comments